سرنوشت

چنین گفتند: در شبی سرد و تاریک او میان برف‌ها نشسته و با چشمان نافذش به تاریکی خیره شده است. در تمام طول شب او بی حرکت و در سکوت خیره به نقطه‌ای در تاریکی مانده است. صبح هنگامی که پرستار متوجه حال بیمار می‌شود، کنارش می‌رود، اما با چهره بی جان و کرخ شده سمیه روبرو شده، که از شدت سرما جانش را از دست داده است. آنان نمی‌دانند تاریکی برای سمیه روشنایی بود، به سوی ابدیت آن‌جا که عشقی شوم سرنوشت دیگران را به نابودی کشاند.