شعر فارسی

روزم چون شب تیره از درد جدایی این روشنی دیده‌ی غم دیده، کجایی حال من مجروح جگر سوخته دانی؟ جانا چو نداری خبر از درد جدایی گر بهر سیادت قدمی رنجه نکردی جانا چو بمیرم به سر تربتم آیی

دیوانه‌ای زرد شدم همچون زردآلویی دلخوش به پاییز که تا پاییز آمد، زردآلو را دیگر... فرصتش به آخر رسید

ترس من این است رهایم کنی مثل گلی چیده جدایم کنی حال مرا وابگذاری به خود غنچه که پژمرد صدایم کنی

شکوه یا رب این شکوِه که اینجا می‌کنم بی قراریست کز برایت می‌کنم گِله‌ام هست از این دشت بلا پس بَرم گردان به دامانت خدا